<p> <strong>Kazimierz Orłoś o sobie samym</strong></p> <p> <strong>Urzekająca autobiografia wybitnego prozaika</strong></p> <p> <em>Dzieje człowieka piszącego</em> to kontynuacja ciepło przyjętej sagi rodzinnej <em>Dzieje dwóch rodzin, Mackiewiczów z Litwy i Orłosiów z Ukrainy</em>. Autor wspomina swoje dzieciństwo i młodość w Warszawie, które – choć przypadły na lata stalinizmu – były dla niego czasem beztroskim i szczęśliwym. Z pasją przedstawia też wejście w dorosłość, pierwsze sympatie i miłości, niepokoje związane z karierą zawodową i odpowiedzialnością za rodzinę. Opisuje wreszcie opór inteligencji przeciwko władzy Polski Ludowej, a także osobistą, dramatyczną historię opozycyjności – wydanie powieści <em>Cudowna melina</em> o wszechwładzy partyjnych kacyków i konsekwencje tego twórczego wyboru.</p> <p> Opowieść Kazimierza Orłosia to nie tylko autobiografia jednego z najlepszych pisarzy, ale również wnikliwy portret zmieniającej się Polski: powstania z wojennych zniszczeń, codzienności w czasach stalinizmu i komunizmu, a wreszcie kształtowania się ruchu oporu wobec władzy ludowej, który ostatecznie doprowadził do upadku systemu i narodzin wolności.</p> <p> <em>Niby wszystko było jak dawniej: studia, próby pisania, rytm podobnych dni, wypełnionych podobnymi zajęciami. A jednak wyczuwaliśmy nadchodzące zmiany. Ludzie związani z reżimem, zwłaszcza fanatyczni stalinowcy, przeżywali wstrząs po rewelacjach Chruszczowa. Fala odwilży płynęła do nas ze wschodu, z powieścią Erenburga </em>Odwilż<em>, z ludźmi, którzy wracali z łagrów. W sierpniu 1955 roku „Nowa Kultura” wydrukowała </em>Poemat dla dorosłych<em> Adama Ważyka. Pamiętam, że czytając strofy tego utworu poety — jeszcze do niedawna żarliwego komunisty — przeżyłem szok: czy to możliwe? To był wyraźny sygnał, że nadchodząca zmiana jest nieuchronna. Egzemplarz „Nowej Kultury” z poematem Ważyka na pierwszej stronie schowałem na pamiątkę. Jeszcze dziś, czytany po latach, wydaje się niezwykły. Jako druzgocąca krytyka tego wszystkiego, co działo się pod rządami komunistów.</em></p> <p> (fragment książki)</p> <p> <strong>Kazimierz Orłoś</strong> – wybitny polski prozaik, nowelista i powieściopisarz, scenarzysta, publicysta. Od lat związany z Wydawnictwem Literackim, gdzie wydał m.in. zbiory opowiadań i powieści: <em>Niebieskiego szklarza</em> (1996), <em>Drewniane mosty</em> (2001), <em>Dziewczynę z ganku</em> (2006), <em>Letnika z Mierzei</em> (2008), <em>Bez ciebie nie mogę żyć</em> (wybór opowiadań, 2010), <em>Dom pod Lutnią</em> (2012).</p>
Legimi.pl