Praca niniejsza została podzielona na sześć rozdziałów. Pierwszy charakteryzuje terytorium, uwzględniając sytuację polityczną, szczególnie wytworzoną wskutek Powstania Wielkopolskiego i Traktatu Wersalskiego, następnie przynależność kościelną, od delegatury arcybiskupa gnieźnieńsko-poznańskiego, poprzez administrację apostolską, aż po prałaturę pilską, z uwzględnieniem dokonujących się przekształceń administracji kościelnej. Rozdział drugi został poświęcony sieci parafialnej, kościołom filialnym i stacjom duszpasterskim, wreszcie budownictwu sakralnemu i dekanatom. W szczególności wspomniano w nim o powstawaniu nowych parafii i budowie nowych kościołów. (...) W rozdziale trzecim jest mowa o rządcach tego Kościoła lokalnego oraz o wspomagających ich urzędach centralnych. W praktyce były to dwa urzędy: konsystorz (odpowiednik kurii biskupiej) i sąd prałatury. Oba miały obsadę personalną ograniczoną do niezbędnego minimum. W czwartym rozdziale poświęcono uwagę duchowieństwu i instytutom życia konsekrowanego. (...) Rozdział piąty jest zdecydowanie daleki od wyczerpania zagadnienia duszpasterstwa: porusza tylko niektóre jego przejawy, które można uznać za charakterystyczne dla tego Kościoła partykularnego. Są to w szczególności: zakres stosowania języka polskiego, rola sanktuariów maryjnych oraz działalność Caritas, wieloraka i aktywna. Kres prałatury nastapił w 1945 r.
gloria24.pl